Het leven binnenin

Voordat ik moeder werd, nog in mijn studententijd, ben ik lange tijd actief geweest op een asielzoekerscentrum in het stadje waar ik toen nog woonde. Dit heeft een diepe indruk op mij gemaakt. De levenswijze, de mensen, maar vooral de kinderen. Ik ben van ze gaan houden. Ondanks dat het werk zwaar was, me zorgen baarde en soms een tikkeltje beangstigend was, gaf het mij zoveel voldoening! Gewoon omdat ik er zoveel leerde. Levenslessen kun je wel zeggen. Inmiddels weet ik van sommige kinderen dat zij, samen met hun ouders, het land zijn uitgezet. Iets wat mij veel pijn doet! Destijds schreef ik een verhaal over mijn ervaringen en ik neem jullie graag eens mee in ‘Het leven binnenin’ een AZC!

“Mijn oren horen hoe de eikels kapot knappen onder de banden van mijn fiets. Ik ben op weg naar een plek die zonnig lijkt door de schitteringen van de zon, maar de gebouwen kraken dit gevoel meteen af. Ik kijk om me heen. Niet wetend dat er zoveel gaande is. Niet wetend dat er zo ontzettend veel verhalen te vinden zijn hier. Niet wetend dat de gebouwen geheimen met zich mee dragen. Het lijkt veilig, want er is niemand te zien. Alleen de gillende, vrolijke, drukke, aandachtvragende geluiden van kinderen zijn hier te bekennen totdat het ongeveer 4 uur ’s middags is. Dan begint het pas echt te leven. De gezelligheid borrelt boven binnen de hoge hekken die hier omheen geplaatst zijn. Vrouwen begroeten elkaar door een kus. Bij de mannen gebeurt precies hetzelfde. Toch blijven zij gescheiden en gaan hun eigen weg. Onder de grote eiken vermaken de vrouwen zich met druk gepraat. Dat zijn de enige momenten waarop ik hen zie lachen. Er is herkenning en veiligheid, terwijl hun kinderen voor zichzelf zorgen. Bij de mannen is het rustiger. Wanneer je langs hen loopt valt er een ijzige stilte. Ogen kijken je na, totdat je uit hun zicht verdwenen bent.

Hoewel de wind een koude lucht met zich meebrengt wanneer hij de bladeren omhoog blaast, lopen de kinderen met sokken in hun slippertjes. Mijn lichaam rilt als ik het zie, maar zij zijn het gewend om weinig te dragen. Pakjes koek en snoep treffen mijn ogen. Zwarte tanden als gevolg. Een groot verantwoordelijkheidsgevoel komt in mij naar boven, als ik zie hóe de gebouwen gevuld zijn. Kleine kamers, waarin zich meer afspeelt dan je zou verwachten. Bij de eén problematisch, bij de ander gezellig. Het verschilt. Bij de één word ik behandeld als een prinses uit het verre zuiden. Armeense koffie en dadels vullen daar mijn maag. Bij de ander let ik op een baby en luister naar een moedeloze moeder. Mijn hoofd is daar vol zorgen. Maar buiten de hekken lijkt er niets aan de hand. Een eigenzinnig dorp. Een dorp met angsten, bedreigingen, geheimen, overlevingsmechanismen. Een dorp met verhalen die ik nooit meer zal vergeten.

De Somaliërs. Ik zie hun machtsstrijd tegenover de Irakezen. Hun instroom is het groots op dit moment. Ze veroveren hun plek en willen hun vrouwen beschermen. Een gevecht breekt uit op het voetbalveld naast de gymzaal, wanneer ik rustig de gebouwen doorloop. Het ruikt vies beneden in de gangen. Muf en onhygiënisch. Maar zodra ik een trap naar boven loop ruik ik de heerlijke geuren van de Afrikaanse keuken. Ondertussen worden mijn oren overweldigd door het laaiende geluid van de alarmen. Het gevecht is geen gevecht meer, maar loopt uit op een slagveld. Ze gaan elkaar te lijf. Mijn zorgen worden groter. Mensen lijken het normaal te vinden, hoewel ik het een natuurlijke reactie zou vinden als ik angst op de gezichten van de kinderen zou zien. Maar zij zagen al teveel. Afghaanse jongens die met hun moeder zijn gevlucht en hun eigen vader vermoord hebben zien worden. Afschuwelijk. Beelden die ik me kan inbeelden, maar die voor hen waar gebeurd zijn.

De Afrikaanse vrouwen hebben passie in zich. Ze zijn levendig, vrolijk, aanwezig. Tijd betekent niets voor hen. Als het aan hen zou liggen bestond er geen klok. Altijd zijn ze wel in voor een gezellig praatje. Ze zijn enthousiast en nieuwsgierig. Hetgeen wat me meest opvalt, is dat ze zo gastvrij zijn, ook al hebben ze bij wijze van spreke niets. Ze doen er alles voor om jou op je gemak te stellen. Zij onderdrukken de soberheid en laten het weer leven op het terrein.

De kinderen. Getraumatiseerd. Hun ogen hebben gezien wat volwassenen niet eens kunnen verdragen. Hun hoofden zitten vol met gedachten die volwassenen zelfs moeilijk vinden. Meisjes van 6 gaan met hun kleine broertje of zusje op stap. Half kapotte kinderwagens zorgen voor dat kleine stukje vertier. Dekentjes houden de blote beentjes van de peuters warm. Hun oogjes lachen, maar laten tegelijkertijd zien hoeveel liefde ze missen. Ze worden aan hun lot overgelaten. Als ik ze naar huis breng en hun ouders op hun verantwoordelijkheid aanspreek zijn ze verbaasd. Toch accepteren ze mijn mening, maar ik hoor ze schreeuwen als ik weer buiten sta. Niet veel later lopen de kinderen onverzorgd en zonder eten weer op straat.

Ouders. Machteloos en depressief. Vrouwen blijven dagen in hun kamer voor het raam zitten. Wachtend tot er iemand naar hun lacht. Iemand naar hun kijkt. Iemand om hen geeft. Ze vinden plezier in hun hoerige spelletjes die de mannen zorgeloos toelaten. De ramen vol met lippenstift die de vrouwen gebruiken hun gedachten op te schrijven. Mannen vertonen daarentegen externaliserend gedrag. Zoeken ruzie en erkenning. Ze zijn boos. Vechten met hun vijanden, slaan hun kinderen, domineren over hun vrouwen en tonen geen respect tegenover de begeleiders. Scheldwoorden vliegen regelmatig de infobalie over. Hun hoop verdwijnt elke dag een beetje meer.

Oosterse mannen. Ze voelen zich niemand. Vinden geen liefde meer bij hun vrouwen. Kinderen worden de dupe van lugubere spelletjes waartoe de mannen hen dwingen. Hysterisch vertellen de kinderen hun verhaal aan leerkrachten op school. Jongens die worden gedwongen de douches van de meisjes in te gaan om te choqueren. Meisjes die seksueel misbruikt en mishandeld worden, en zich vervolgens niet meer durven te vertonen tijdens de zwemlessen.

Regelmatig zie ik een man. Hij heeft een zeer donkere huid. Ik vermoed een Somaliër. Zijn handen trillen wanneer hij een sigaret rookt. Een vriendelijke lach maakt dat ik af en toe een praatje met hem maak. Ik ervaar zijn wanhoop en gebrek aan aandacht. Altijd staat hij tegen hetzelfde muurtje, op dezelfde plek. Telkens vraagt hij mij om hulp, maar moet hem altijd teleurstellen dat ik hem geen hulp kan en mag bieden als stagiaire. Een paar dagen later hoor ik van collega’s dat hij door het lint is gegaan en mensen heeft bedreigd met een mes tijdens een dronken bui. Zijn levensstijl kon niet op tegen de westerse. ‘s Nachts begon hij zijn leven met flessen alcohol en sigaretten. Hield andere mensen wakker en verstoorde hun slaapritme, totdat iemand hem erop wees. Nu zit hij gesloten, weg van de gebouwen tussen de hoge hekken. Hij is te gevaarlijk om hier nog te zijn.

Goma. Dé man van het kleine multiculturele dorp. Hoewel zijn kamer uitpuilt van de rommel, houdt hij het hele terrein schoon. Elke dag vult hij de vuilnisbakken met van de grond geraapte troep. Zijn zwarte leren handschoenen verslijten met de dag door het dragen van stoelen en banken. Een zwerver met geluk. Spullen die hij vindt, zijn voor hem soms goud waard. Hij slaat ze op in zijn ‘krot’. Hij is groot en sterk. Ook wel dé beer genoemd. Een zachtaardige man, die je liever niet boos ziet. Hij kent zijn eigen krachten niet. Deze man is de enige persoon die ik met zoveel doorzettingsvermogen gezien heb. Hij deed er alles voor om te verdwijnen uit dat nauwe wereldje. 10 jaar was ervoor nodig, maar heeft het met hoop en moed voor elkaar gekregen. Nu zijn het niet meer de straten van het asielzoekerscentrum die hij opschoont, maar de straten daarbuiten. In de stad. Elke dag is hij te vinden bij de stoplichten van het drukke kruispunt. En niet alleen de straten worden schoner, ook de persoonlijkheid van mensen door zijn liefdevolle uitstraling”.

Ik zou het leuk vinden als je in een reactie laat weten wat je van mijn verhaal vindt!